Rozdział 2

Następnego dnia rano okazało się, że Hermiona niepotrzebnie zaprzątała sobie myśli popołudniem spędzonym w towarzystwie Freda. Chłopak zachowywał się tak, jakby nic szczególnego się nie wydarzyło i cały ranek spędził z Georgem, robiąc żarty swojej matce i Ronowi. Molly dostawała szewskiej pasji, kiedy jej synowie wymyślali coraz to nowe kawały. Najbardziej denerwowało ją, gdy znienacka teleportowali się gdzieś w jej pobliżu.

Natomiast Hermiona po porannej toalecie i śniadaniu zajęła się ostatnimi poprawkami swojej sukienki i doradzaniem Fleur w kwestii makijażu i fryzury. Francuzka nie była do końca zdecydowana i potrzebowała czyjejś opinii – padło na Hermionę i Ginny.

Dziewczyna nie była z tego powodu zadowolona – wolała obserwować Kingsleya, który przybył na wesele i pomagał w zabezpieczeniu bariery. W ten sposób mogłaby się przynajmniej czegoś nauczyć, czegoś, co pomogłoby jej, Harry’emu i Ronowi, gdy będą szukali Horkruksów.

Zamiast tego spędziła trzy godziny dyskutując na temat sukienek, fryzur i makijażu z Ginny, za którą nie przepadała, i z Fleur, za którą również nie przepadała.

Po obiedzie udało jej się podsłuchać rozmowę Kingsleya i Remusa. Mężczyźni wyszli z kuchni i stanęli przy łazience. Sądzili pewnie, że nikt ich nie usłyszy. Oboje mówili bardzo cicho, ale na szczęście znała zaklęcie, które sprawiło, że słyszała wszystkie ich słowa tak wyraźnie, jakby stała obok nich.

- Robi się coraz bardziej niebezpiecznie, Remusie.

- Co masz na myśli? Śmierciożercy na razie nie atakują.

- Och, atakują. Z tym, że Ministerstwo jest tak zastraszone i przesiąknięte ludźmi Voldemorta, że każdy boi się o tym mówić.

- A więc chcesz powiedzieć, że…

- Że ginie coraz więcej ludzi.

Hermiona wstrzymała oddech. Jak? Jak? Po tym wszystkim? Jak oni mogli to wszystko ukrywać? Przecież czarodzieje powinni wiedzieć, że jest niebezpiecznie!

- Chcą wprowadzić godzinę policyjną – powiedział Kingsley.

- Żeby mieć pretekst do zabójstw – dokończył za niego Remus.

- Dokładnie. Każdy, kto pojawi się na ulicy po dwudziestej i spotka na swojej drodze kogoś z JEGO ludzi, będzie zamordowany.

- To straszne.

- To straszne – przytaknął mu Kingsley. – Zaczynam się obawiać, że nawet jako Zakon nie możemy za wiele zrobić, zbyt wielu jest szpiegów wokół nas.

- Przecież Harry jest…

- Wybrańcem, tak wiem o tym. Problem w tym, że to zagubiony dzieciak, który nie wie, w którą iść stronę. Nosi zbyt wielki ciężar na swoich barkach i sądzę, że nie jest w stanie mu podołać.

W tym momencie Hermiona przestała słuchać. Aż się w niej zagotowało. Poszła do pokoju Ginny, w którym nocowała i usiadła na łóżku, starając się choć trochę uspokoić. Po paru minutach zaczęła przyznawać Kingsleyowi rację. Harry od śmierci Dumbledora jakby przygasł. Już po tym, jak zginął Syriusz mało brakowało, by się załamał, teraz jednak nie miał tak naprawdę żadnego mentora. Nie było obok niego ojca, który wskazałby mu właściwą drogę, a nawet Lupin nie mógł sprostać temu zadaniu.

Zastanawiała się, czy powinna powiedzieć o tym Harry’emu. Dotarło do niej, że tak ostre słowa mogą przynieść odwrotny efekt do zamierzonego – zamiast zagotować się do walki, Harry przygaśnie jeszcze bardziej. Znała go jednak bardzo dobrze i wiedziała, jak pokierować rozmową, by podnieść młodego Pottera na duchu.

Westchnęła i pomyślała, że czeka ją dosyć trudna rozmowa. Na razie nie mogła poskładać myśli, nie wiedziała nawet, jak zacząć. Stwierdziła, że zajmie się czym innym.

Wyciągnęła spod łóżka małą torebkę i otworzyła ją. Od kilku dni zbierała wszystkie rzeczy, które mogłyby przydać się jej i chłopakom podczas podróży. Oczywiście wszystko było pomniejszone odpowiednim zaklęciem, dobrze wiedziała, że wielkie torby skutecznie utrudniają ucieczkę. Póki co udało jej się zebrać namiot, kilka koców, trochę ubrań na zmianę, kilkanaście butelek wody i całkiem sporą ilość jedzenia. Nie mogło tam zabraknąć także map i książek. Nigdy nie wiedziała, co może przydać się podczas takiej wyprawy.

Nie wiedzieli także od czego zacząć. Harry miał medalion Salazara Slytherina z liścikiem podpisanym tajemniczo R. A. B. Ktokolwiek to był na pewno już nie żył, a więc nie mógł im pomóc. Wrzuciła ze złością torebkę pod łóżko. To jak szukanie wiatru w polu!

Po kolacji udało jej się odciągnąć Harry’ego i Rona na bok. Wyszli na zewnątrz, by móc spokojnie porozmawiać. Ostatnio miała wrażenie, że chłopcy jej unikają, że mają przed nią jakieś sekrety. Nie chciała tak myśleć, ale ich zachowanie, szepty, to jak się od siebie oddalali – to wszystko na to wskazywało.

Co nie zmieniało faktu, że cała trójka odetchnęła z ulgą, gdy znaleźli się poza zasięgiem mocy pani Weasley. Nerwowa atmosfera przed weselem sięgała zenitu i choć wszyscy myśleli, że jutrzejsza ceremonia jest dopięta na ostatni guzik, to Molly co rusz znajdowała rzeczy, które należało zrobić na wczoraj.

Znalazła ich szepczących w pokoju Rona.

- Hermiono, jeżeli znów zaczniesz to samo… - rozpoczął Ron, ale ona uniosła dłoń i automatycznie przypomniało jej się wczorajsze popołudnie z Fredem. Bezwiednie zaczęła znów ich porównywać.

- Nie zacznę, obiecuję – powiedziała i usiadła obok Harry’ego.

Harry i Ron spojrzeli na siebie, zdziwieni. Dziewczyna wzięła głęboki wdech i rozejrzała się po pokoju.

- Chodzi o to, że podsłuchałam dziś rozmowę Remusa i Kingsleya – wydusiła z siebie w końcu.

Oboje, jak na zawołanie, zmarszczyli brwi. Harry otworzył usta, chcąc pewnie coś powiedzieć, ale Hermiona go uprzedziła.

- To wszystko kłamstwa. Musimy zacząć szukać, Harry, musimy, bo jest coraz gorzej.

- Ale przecież nic się nie dzieje – zaprotestował Ron.

- Też tak myślałam – odparła smutno. – Kingsley powiedział, że ataków i morderstw jest coraz więcej.

Oboje otworzyli oczy szeroko ze zdumienia. Byli tak różni od siebie, jednak pewne rzeczy robili tak samo, w tym samym czasie.

- Przecież w Proroku Codziennym nie było mowy o żadnych morderstwach – wyszeptał Ron.

- Nic dziwnego – odparła. – Wszyscy są zastraszeni, boją się własnego cienia. Chcą też wprowadzić godzinę policyjną.

- Ale po co? – zapytał Harry.

- Żeby móc mordować każdego, kto złamie ten zakaz – odparła, a Ron z sykiem wciągnął powietrze i zaklął.

- Oni tracą nadzieję, prawda? – spytał smutno Potter.

Hermiona pokiwała głową.

- Ale możemy coś z tym zrobić, Harry. Wciąż są ludzie, którzy w ciebie wierzą – zapewniła go.

- Hermiona ma rację – poparł ją Ron.

Harry milczał przez dłuższą chwilę. Wziął głęboki oddech i spojrzał na swoich przyjaciół.

- Czyli postanowione. Wyruszamy zaraz po weselu.

Hermiona weszła po cichu do pokoju Ginny i położyła się na łóżku. Za oknem było już ciemno. Nawet nie wiedziała, kiedy tak szybko minął wieczór. Dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo brakowało jej zwykłej rozmowy z przyjaciółmi. Jednocześnie zdała sobie sprawę, że od jakiegoś czasu nie rozmawiała z nimi o niczym innym, jak tylko o poszukiwaniu horkruksów. Zrobiło jej się głupio z tego powodu. Owszem, to ważna sprawa, jednak zauważyła, że odłożyła uczucia na bok, a Harry’emu i Ronowi niekoniecznie się to udało.

 Młodsza siostra Rona czytała książkę i spojrzała na nią spod byka, kiedy ta weszła. Granger już od dawna wiedziała, że ta niechęć jest obustronna. No cóż, nie ze wszystkimi można się przyjaźnić. Hermiona wśliznęła się do łóżka.

- Wiem, że coś kombinujecie – powiedziała Ginny po parunastu minutach niezręcznej ciszy.

Hermiona spojrzała na nią ze zmarszczonymi  brwiami i pokręciła głową. Nie chciała być złośliwa, ale w takiej sytuacji, musiała. Nie mogło obchodzić jej uczucie Harry’ego i Ginny, były ważniejsze rzeczy.

- Nie wiem, o czym mówisz, ale sądziłam, że do tej pory nauczyłaś się, że nigdy nie będziesz wiedziała o czym rozmawiam z Harrym i Ronem.

Rudowłosa prychnęła z pogardą.

- Nie obchodzi mnie to – zapewniła ją, chociaż obie dobrze wiedziały, że to nieprawda. – Nie narażaj tylko mojego brata i chłopaka, którego kocham, na niepotrzebne niebezpieczeństwo – warknęła.

- Ginny, po raz kolejny powiem ci, że nie wiem o czym mówisz. – Hermiona delikatnie podniosła się na łóżku. Nie spodziewała się, że jej tymczasowa współlokatorka jest aż tak inteligentna. Albo że zna ich trójkę tak dobrze.

- Myślę, że dobrze wiesz, ale utrzymuj, że jest odwrotnie. Mam nadzieję, że wiesz, że Zakon się wszystkim zajmie. Harry musi tylko przejść żałobę po Dumbledorze i im zaufać, a wtedy wszystko się jakoś ułoży – powiedziała.

Hermiona niechętnie w duchu przyznała jej rację, znała jednak Harry’ego na tyle dobrze, że wiedziała, iż nie będzie chciał narażać całego Zakonu na szukanie horkruksów. Zwłaszcza, że o horkruksach wiedziała tylko ich trójka.

- Miejmy nadzieję, że tak będzie – powiedziała, chcąc już zakończyć dyskusję.

- Aha, jeszcze jedno. Skoro chcesz chodzić na samotne spacery, gdzie ktoś z łatwością może cię zabić, to proszę bardzo – rzuciła. – Ale nie narażaj na to samo kolejnego mojego brata.

Na to Hermiona nic już nie mogła odpowiedzieć, ale na wzmiankę o Fredzie zaczerwieniła się, choć na całe szczęście Ginny tego nie widziała.

Nie bardzo wiem, co tu napisać. Dostałam ostatnio jakiejś szaleńczej weny i cały czas piszę. Mam także kilka miniaturek, które być może kiedyś ujrzą światło dzienne.